Kerktoren is niet eng of niet griezelig

,,De deuren zijn heel klein. In de middeleeuwen werden de meeste mensen niet veel groter dan 1,65 meter. Ze hadden toen nog geen cola en patat”, grapt beiaardier Jan Willem Achterkamp. Sinds 2007 bespeelt hij het klokkeninstrument op de eerste en derde vrijdag van de maand, tijdens de weekmarkt. Het rondleiden van scholieren behoort ook tot zijn taak, ‘zodat er een generatie opgroeit die weet waar de klepel hangt’. Dat doet hij met verve. Op speelse wijze trekt hij de aandacht. En hij is uitbundige reacties voor. ,,We gaan nu via de trap naar boven. Ik heb een teleurstellende mededeling voor jullie: het is niet eng en niet griezelig.”

Klokken

Via de smalle stenen trap klauteren Lana, Jennifer, Renske, Rochella en Tara uit groep 5 van de Wegwijzer omhoog. Achterkamp vertelt over de houten balken die honderden jaren oud zijn. En hij wijst naar het gat waar ooit een klokkentouw doorheen heeft gelopen.

,,Alle balken zitten met pennen aan elkaar. Er is hier maar één spijker te vinden, in de muur. Daar hing de koster zijn pet aan, van het luiden van de klok kreeg hij het best warm.” Een verdieping hoger toont hij de klokken en de klepels. De meiden giechelen als voorzichtig het kleinste klokje luidt. De klokken dragen namen als Saba Dinxperlo en Eurodisco Roquetas, naar de sponsors die de bouw van het carillon in 1993 mogelijk maakten.

Galmgaten

Aan drie zijden van de kerktoren zitten galmgaten. Niet aan de kant van het voormalige gemeentehuis. ,,De mensen die daar wonen, willen ook wat horen. Daarom hangt er binnen een microfoon en buiten zit een geluidsbox”, legt Jan Willem Achterkamp uit.

Nadat hij nog een deuntje heeft gespeeld, zit de rondleiding erop. ,,We gaan straks nog de toren tekenen. En naar de wereldwinkel. Maar het carillon bekijken was toch het leukst”, vinden de meiden. Op dat moment staan de jongens van de Wegwijzer al klaar voor hun beklimming. Volgend jaar komt een nieuwe lichting basisschoolleerlingen aan bod.

Tekst: Maarten Boland